In het afgelopen jaar heeft het klimaat volop aandacht gehad. Van klimaatplannen tot -demonstraties, -marsen, -top, -rapporten, -crisis en -rampen. Veel rampen. In Nederland en wereldwijd. Alleen al de overstromingen van juli dit jaar, die in Europa in negen landen schade veroorzaakten en meer dan 200 mensen het leven kostte, maakten de tongen los. En toen in de nabeschouwing deze overstromingen te linken waren aan eerdere hittegolven in noordwest Amerika, gecombineerd met het feit dat meer CO₂ de straalstroom wat wispelturig maakt, werd onze impact toch dikgedrukt en onderstreept.

Maar het bijzondere is: telkens worden die rampen gebruikt om terug te kijken. Wat ging er fout en hoe kunnen we de situatie zo snel mogelijk terug naar ‘het oude’ brengen? Zandzakkenoplossingen. Altijd proberen we de problemen van nu op te lossen door een fout van gister te herstellen. Maar in die aanpak ontbreekt het geheel aan toekomstvisie. Belangrijker is daarom de vraag: hoe willen wij dat onze leefomgeving er in de toekomst uitziet?

Natuurlijk worden er stappen gezet om met oplossingen vooruit te kijken. De klimaatbewustwording (nóg een samentrekking met het woord klimaat) is groter dan ooit. Want niet alleen heeft 2021 ons wakker geschud met klimaatrampen, ook een nieuw IPCC-rapport en de top in Glasgow zorgden voor aandacht en bewustwording. Binnen Nederland liet het nieuwe KNMI Klimaatsignaal’21 zien wat ons te wachten staat. En ook rolt de bal, die de noodzaak van verduurzaming door de prijsstijging van elektriciteit en gas uitbeeldt, vanzelf in het net.

Notabene de Telegraaf gaf ons, totaal onbedoeld, een van de krachtigste beelden over de publieke perceptie van de krachten van klimaatverandering. De krant beschreef de Fit For 55 plannen als duur en toonde onder dat artikel beelden van verwoestende overstromingen. Het kan haast niet contrastrijker en tegenstrijdiger. Blijkbaar is positieve, systematische verandering duur en dragen we de abrupte kosten door rampen vanzelfsprekend om het geleden leed te verzachten.

Dus laten we de problemen van morgen oplossen door nú het goede te doen. Niet minder slecht, maar het goede! Willen we onze gebouwde omgeving leefbaar houden, dan zullen we op alle plekken een positieve verandering teweeg moeten gaan brengen. De enorme woningbouwopgave biedt hierin een kans. Als we deze woningen kunnen realiseren naar hoe het moet zijn, lerend van de fouten uit het verleden, maar vooral sturend op de toekomst. Dan kunnen we écht de wereld creëren waarin wij, en vele generaties na ons, prettig kunnen leven.

Thomas Heye, Projectmanager bij Dutch Green Building Council